DA RAZÓN Ó CORAZÓN - Homenagem a Benedicto Garcia Vilar

Discurso do Benedicto na sua homenagem em Lugo

Sei que me dades este premio, por mil razóns inmerecido, coa convicción de que non equivale a un punto final, que é un punto e seguido para continuar o labor iniciado hai tantos anos con compañeiros de tanta valía, entre eles os cinco hoxe aquí homenaxeados. É meu o privilexio e a fortuna de ter convivido con todos vós, de ter ido moldeando a plastilina, de ir construíndo desde cero. E facelo colectivamente, sabendo que o colectivo é sempre máis que a suma dos individuos que o conforman.Os meus amigos están aquí, son cómplices e partícipes; con eles vivín moitos dos mellores momentos dunha vida sempre xenerosa conmigo. Entenderedes, pois, que ten todo o senso que comparta con vós a frase que, ó meu entender, mellor define a travesía que facemos neste barco: “Da razón ó corazón”. Non son precisas explicacións.Como tampouco serán precisas para que todos entendades que me enche de gratitude e emoción ter estado en Italia o día 10 de marzo de 1972, si, aquel día tan importante, representando ás “comisións obreiras”, daquela aínda “movemento socio-político”, e recibindo a solidariedade dos demócratas italianos. Ou que me encha de orgullo ter participado na primeira e única manifestación de “furgonas” de grupos musicais que, contra os agoiros dalgúns, encheu de colorido, bocinazos e dignidade a Praza do Obradoiro, hai moitos, moitos anos. ¿Teñen problemas os músicos?. Preguntaban algúns, incrédulos.Ou por ter participado na construcción desa gran federación que no ensino ten presencia en tódolos sectores, nalgúns de xeito hexemónico. Cando un sindicato soporta e se alimenta á vez, nesa simbiose xenuína e proveitosa, dunha orquesta polifónica de “kazoos” todo é posible.Como foi posible que este sindicato, practicamete en solitario, enchera con 10.000 traballadores o Pabellón do Obradoiro na homenaxe que un poeta comprometido coa súa causa merecía. Foi o 28 de outubro do 79 e o poeta era C.E.Ferreiro.Como tamén o foi a aportación singular que Comisións fixo na organización da demostración de amor e solidariedade que os galegos de ben fixeron a aquel artista excepcional que tanto nos quería. Era maio do 87 e Galicia enteira sintonizou a frecuencia vital do Zeca Afonso. Sabemos que aínda está todo por facer cos materiais destes eventos como tamén os que se refiren ós sucesos na Universidade de Santiago no ano 68. Estamos próximos a que se cumpran 30, 20 e 40 anos desde aquelas datas. Coido que non desvelo ningún segredo se vos digo que estamos nelo. Só queda que cadaquén aporte o que lle corresponda.As diferentes responsabilidades que me tocou desenvolver nestes anos, tanto nas Federacións como na dirección do Sindicato Nacional, todas e cada unha delas, representaron retos, ¡que duda cabe! Pero sempre representaron para min un inmenso enriquecimento persoal. Espero non ter deixado ningunha ferida polo camiño. A quen poidera ter molestado o meu proceder, as miñas disculpas máis sentidas. A todos e a todas, o meu agradecemento máis profundo: por serdes así e por estar aí.

Benedicto García Villar
11 de marzo do 2006